Rozdział 11: Michael

Without you, I feel broke 

Like I'm half of a whole 

Without you I've got no hand to hold

Without you, I feel torn 

Like a sail in a storm

Without you, I'm just a sad song...

I'm just a sad song...

                                               ~ We The Kings 

***

     Upijam łyka drinka i rozglądam się dookoła. Głośna muzyka rozbrzmiewa w moich uszach. Dostrzegam Federico, Ludmiłę oraz kilka innych osób, tańczących w rytm piosenki. 

     Fede ma dzisiaj dwudzieste drugie urodziny, muszę chociaż udawać szczęśliwą.

     Pamiętam jak rok temu spędzaliśmy ten dzień we czwórkę. Kiedy Leon był przy mnie, wszystko stawało się łatwiejsze. I nawet, jeśli padał deszcz, było dobrze, ponieważ kiedy on był przy mnie, wszystko stawało się kolorowe. Nawet ciemna, smutna noc, która była oświetlana jedynie blaskiem księżyca. 

     Impreza w klubie nocnym to chyba nie najlepszy pomysł. Przecież urodziny można spędzić na milion innych sposobów.

   - Dlaczego nie tańczysz? - aksamitny, męski głos dociera do moich uszu. Unoszę wzrok i dostrzegam wysokiego blondyna, który stoi obok mnie i uśmiecha się szeroko. Nawet go nie znam. Nie potrzebuję kolejnego faceta, który najpierw będzie udawał księcia z bajki, a potem zamieni się w dupka. 

   - Nie mam siły - odpowiadam cicho i zdobywam się na uśmiech, malutki uśmiech, który ma na celu trochę rozjaśnić moją duszę, jednak jest zbyt słaby, żeby to zrobić. 

   - Zatańcz ze mną, okej? - Posyła mi wesołe spojrzenie - Postaram się sprawić, abyś miała siłę. 

     Śmieję się krótko i wstaję ze skórzanej kanapy. Jest taki słodki, że nie potrafię mu się oprzeć. 

   - Mam na imię Michael - mówi, próbując przekrzyczeć muzykę. 

   - Ja jestem Violetta - odpowiadam. Mężczyzna chwyta mnie za rękę, a ja czuję przyjemny prąd i dziwne uczucie podniecenia, inne, niż czułam do tej pory. Mój oddech przyspiesza, a myśli stają się wystarczająco niepokojące, żeby namieszać w moim umyśle. Michael uśmiecha się do mnie delikatnie i już po chwili oboje wtapiamy się w tłum tańczących ludzi.

***

     Boli mnie głowa i nie mogę normalnie myśleć. Język mi się plącze. Nie wierzę, że tyle wypiłam. Alkohol nie działa na mnie dobrze. Zegar wskazuje godzinę 3:04, a ja mam ochotę położyć się do łóżka i nie wstawać przez najbliższy tydzień. 

     Dostrzegam wysoką sylwetkę Michaela, która jest coraz bliżej mnie. Świat wiruje przed moimi oczami. Widzę jedynie uśmiech rozbawienia, który tańczy na twarzy blondyna. 

   - Chyba trochę za dużo wypiłaś - śmieje się krótko i siada obok mnie. - Odwieźć cię do domu? - pyta, a ja zastanawiam się jak to możliwe, że nie wypił nawet jednego kieliszka. 

   - Nie, sama dojdę - mruczę pod nosem i przymykam oczy. Ból głowy nie pozwala mi racjonalnie myśleć. 

   - Mhm, już widzę jak sama idziesz do domu - Patrzy na mnie, kręcąc głową z dezaprobatą. - Chodź.

     Wychodzimy z klubu nocnego i kierujemy się w stronę samochodu Michaela. Mężczyzna otwiera mi drzwi, a ja wsiadam do środka. Blondyn robi to samo i już po chwili odjeżdżamy. 

***

     Wysiadamy z samochodu. Blask księżyca oświetla ulice i wysokie wieżowce. Delikatny podmuch wiatru otula moją twarz i rozwiewa włosy. Chciałabym, żeby Leon był teraz przy mnie. Moja twarz rozpromienia się, kołysana przez uśmiechy do własnych myśli. 

   - Gdzie mieszkasz? - pyta Michael.

   - Na samej górze - mówię, wskazując na wysoki wieżowiec. Mężczyzna wzdycha głośno. Wchodzimy do środka. - Nie musisz odprowadzać mnie pod sam apartament - śmieję się krótko, lecz tak naprawdę pragnę być z jak najdłużej. Dlaczego jedna chwila nie może trwać wiecznie? 

   - Jakbym nie musiał, to bym tego nie robił - Uśmiecha się szelmowsko i posyła mi pełne dumy spojrzenie. Jest w nim coś, co sprawia, że mam wrażenie, że znalazłam bratnią duszę. Jakby było coś, co mamy w sobie oboje, jakieś niewidzialne uczucie, którego w żaden sposób nie mogę odgadnąć. 

     Znajdujemy się pod moim apartamentem. Otwieram drzwi i przekraczam próg. Marzę o tym, aby pójść spać. Teraz. 

   - Mam nadzieję, że będę miał zaszczyt zobaczyć się ponownie - mówi uwodzicielsko, sprawiając, że moje policzki stają się ofiarą szkarłatnego rumieńca. Jeżeli miłość od pierwszego wejrzenia by istniała, to jestem pewna, że już dawno zakochałabym się w nim po uszy. 

   - Zobaczymy, czy zasłużysz... - Nie zdaję sobie sprawy z tego, co mówię. Podchodzę do niego i delikatnie muskam miękkie wargi mężczyzny. - Do zobaczenia - mruczę pod nosem i zamykam drzwi. 

***

     Promienie słońca wpadają do mojego pokoju przez odsłonięte okno. Słyszę głos Federico i Ludmiły. Czy tylko ja byłam pijana? 

     Podnoszę się z łóżka, kierując się w stronę łazienki. Muszę się ogarnąć. Jedynym problemem jest potworny ból głowy. 

     Gotowa schodzę na dół i od razu biorę tabletkę przeciwbólową. 

   - Hej - mówię cicho, widząc Ludmiłę. Blondynka śmieje się krótko, widząc w jakim jestem stanie. Uśmiecham się delikatnie.

   - Podoba ci się Michael? - pyta krótko, a ja prawie wypluwam wodę, którą właśnie piłam. 

   - Jest przystojny, ale nic poza tym. Nawet nie wiem, o czym wczoraj rozmawialiśmy. - odpowiadam beznamiętnie, a Ludmiła patrzy na mnie zirytowanym spojrzeniem. - Dobrze wiesz kogo kocham. Na razie nie mam ochoty szukać sobie chłopaka - Chcę mi się śmiać, z tego co mówię. Jak można kochać kogoś przez dwa lata bez wzajemności? Marnowanie życia i czasu. 

     Na miłość nigdy nie marnuje się czasu. 

     

***

     Postanawiam pójść na spacer, aby trochę się dotlenić. Mimo tego, że jestem zmęczona, nie mam zamiaru siedzieć w domu.

     Wychodzę z dużego wieżowca, a wiatr od razu przywiewa ze sobą milion zmartwień i jestem teraz więźniem swoich myśli. Unoszę wzrok na pochmurne niebo i staram się myśleć pozytywnie, uśmiecham się, żeby przegonić wszystkie złe uczucia, ale nie udaję mi się.

     Czuję się jeszcze bardziej bezsilnie niż wcześniej. Minęło już 21 lat mojego życia, a ja z niego nie korzystam. Przecież nie można tylko siedzieć i czekać na własną śmierć. 

     Przymykam na chwilę powieki i widzę Leona. Widzę jego uśmiech, którzy lśni jaśniej niż promienie słońca i jest szerszy niż wszystkie oceany na świecie. 

     Otwieram oczy i już go nie ma. Przecież nigdy go nie było. 

     Podmuch wiatru rozwiewa moje włosy. Chłód wspina się po moich plecach, a ja wzdycham głośno. Nagle czuję krople deszczu, które wbijają się w moją skórę jak małe ostrza i zarazem są tak delikatne jak drobne płatki róży. 

     Wyjście z domu nie było najlepszym pomysłem. 

     Gałęzie drzew tańczą na wszystkie strony, pochylają się i lecą do góry, jakby chciały coś uchwycić, jakby były złe na cały świat. 

     Przyspieszam kroku i nagle dostrzegam wysoką sylwetkę, która zmierza w moją stronę. Nasze spojrzenia się krzyżują. Twarz, przykryta kapturem jest odwrócona w moją stronę. Szmaragdowe tęczówki lśnią i wyróżniają się od szarego świata. 

     Moje usta rozchylają się lekko w geście niedowierzania. 

     Mężczyzna podchodzi do mnie i uśmiecha się łagodnie. Kładzie dłoń na moim policzku, a po chwili przytula mnie tak mocno jak nigdy dotąd i ściska wszystkie złe uczucia, które władają moim ciałem. Moje serce bije jak oszalałe, a umysł przestaje pracować, kręci mi się w głowie i jest mi zimno, a on przytula mnie mocno i razem trwamy w tym uścisku. Świat zapomina o naszym istnieniu. 

     

     I nagle deszcz przestaje padać. 

***

Hej, 

przed wami rozdział 11 :))

Jak widzicie opisałam urodziny

Fede i nie wiem 

czy wyszło mi to dobrze czy źle xD

Jakoś tak chciało mi się opisać

Vilu pijaną więc to zrobiłam :P 

Mam nadzieję, że wam się

podoba ;)

Dziękuję za wszystkie komentarze

pod poprzednim.

Believe ;*